Recensie: Sanne Janssen - Groter zal ik zijn

Recensie oorspronkelijk geschreven voor en geplaatst op Chicklit.nl (31-10-2011).

Over het boek:

Auteur: Sanne Janssen

Titel: Groter zal ik zijn

ISBN: 978 94 907 8328 0

© 2011, Reality Bites
Kopen op bol.com

Waardering: ★★★★☆ 

Sanne (1987) levert dagelijks een gevecht om zich niet te snijden, een strijd die ze vaak verliest. Dat een meisje zichzelf zozeer toetakelt dat ze opgenomen moet worden in het ziekenhuis, lijkt voor de meeste mensen onvoorstelbaar. Met Groter zal ik Zijn maakt Sanne het onbegrijpelijke begrijpelijk. In een nuchtere, gevoelige stijl, zonder veel drama beschrijft ze haar ongelooflijke geschiedenis. Van het misbruik door haar vader, over de falende zorginstellingen, tot hoe zij haar lichaam op allerlei manieren pijnigt als gevolg van haar emotionele wonden. Vanaf haar zestiende verblijft ze in verschillende instellingen. Aanvankelijk komt ze voor een korte crisisopname terecht binnen een psychiatrische setting voor kinderen en jeugd in Venlo, dan blijkt dat de weg die voor haar ligt nog door veel diepere dalen zal leiden. Ze verdwaalt in de verschillende uithoeken van de hulpverlening. Songteksten en poëzie dienen als taal voor wat ze zelf nog niet bevatten kan. Vaak biedt dat onvoldoende uitweg en beschadigt ze zichzelf op een extreme manier. Wat begon als een therapeutische oefening, resulteerde in dit prachtig geschreven boek dat je van het begin tot het eind meeneemt in een rollercoaster van verontwaardiging, medeleven en emoties.

Recensie:

Sanne Janssen groeit op in een gezin waar ze van kleins af aan al met angst, onzekerheid en vertwijfeling te maken krijgt. Dit eist zijn duidelijke tol en Sanne gaat de strijd met zichzelf aan. Haar verdriet, onmacht en woede uit zich in zelfbeschadiging. Eerst gebeurt dit nog in het geheim, maar uiteindelijk wordt het geheim openbaar en krijgt Sanne te maken met de onbegaanbare paden van de hulpverlening.

Steeds weer wordt ze van het kastje naar de muur gestuurd. Niemand schijnt te willen luisteren naar haar verhaal; hulpverleners en cliënt spreken in schijnbaar twee verschillende talen. Als ze dan uiteindelijk toch haar grote geheim naar buiten durft te brengen, wordt dit sterk gebagatelliseerd en is Sanne wederom op haarzelf aangewezen. Het taboe rondom zelfbeschadiging wordt almaar groter, totdat ze eindelijk een hulpverlener vindt die wel naar haar luistert en haar beetje bij beetje het idee terug geeft dat ze er daadwerkelijk toe doet.

Hoewel het verhaal taal-technisch niet zo sterk is, kun je dat bij dit boek makkelijk naast je neer leggen omdat er iets aangrijpends wordt neergezet. De manier waarop Sanne Janssen het vertelt laat je zo duidelijk meeleven in alles wat er gebeurd, dat je zelf de uitzichtloosheid ervaart die zij op zoveel momenten heeft moeten ervaren. Het is dapper hoe ze hier haar geschiedenis heeft durven neerzetten en het is een echte eyeopener; de gedachten achter zelfbeschadiging wordt inzichtelijk gemaakt en je leert begrijpen wat iemand hiertoe kan brengen. Een verschrikkelijk verhaal dat verteld moest worden, opdat het taboe erop zal worden doorbroken.